Przejdź do głównej zawartości

Fantomy

Jest pora świec     
pora słów niewypowiedzianych     
jak dotknięcie ręki     
zachowane w politurze mebli     
w pamięci lustra     
w tkankach mojego policzka     
i poduszki                       

Jakie to dziwne:     
każdy gest     
krok śmiech     
trwa     
poza tobą poza mną     
i nie można cofnąć     
żadnej obietnicy     
żadnej prośby     
żadnego kłamstwa     
ani jednej łzy                        

Wypalona świeca     
wciąż się pali     
wypromieniowana chwila oczu     
trwa jeszcze     
jak światło gwiazd     
sprzed lat tysięcy     
i my sprzed lat     
niezmiennie wciąż jesteśmy     
miliardem mgnień     
w bezczasie rozsypanym                        

Wiem     
to ty o pierwszej w nocy     
dobijasz się do drzwi     
które tu kiedyś były     
mówisz: jutro     
a to już przecież się zdarzyło     
tylko na innej     
stronie księgi