Znowu gwizd pociągu
przerwał nam rozmowę
i na myśl przywodzi
stacyjki zasypane,
których dawno nie ma.
Zardzewiały tory
i zegar dworcowy
dawno już nie chodzi.
Czas tu jakby usnął.
Gdzie bratków granatowe oczy
ukradkiem śledziły
smutne pożegnania,
piołun gorzki rośnie.